Yüzsüz Hayat

Kim demiş yaş otuz beş yolun yarısı diye
Daha yirmi beşinde açamıyorum gözlerimi
Tenimin bedenimi sımsıkı sardığı günler geride kaldı sanırım
Ellerim nasırlı ve titrek

Radyomdaki kıpır kıpır müziklerin yerini türküler aldı en acıklısından
Gülerken ağlar mı insan yürürken emekler mi bir anda
Yağmur yağarken sel sularına kapılmak ,
Kar yağarken kutuplarda uyanmak gibi benimkisi
Küçük bir çocuğun göz yaşlarına bakıp ta ağlıyorum artık
Sebebini bilmeden

Kafamdan aşağı sular akarken annemi görüyorum
babamın nadir gülen yüzünü
Gözümü her kapadığımda evimizin yanındaki en yüksek dağa çıkıyorum
Salıyorum uçurtmamı göğe çıktıkça gülümsüyorum
Hırçın bir rüzgar çıkıyor ansızın ,sıcak mevsimin soğuk gününde
Koparıp götürüyor onu benden hayallerimle birlikte