Yüzüme Çarpan Gülüşlerin

Ah İstanbul !
deniz dagaların şamarı gibi savurdun sesinle
yüzüme vurduğun sille misali öfkelerin kaldı içimde
yoksa sevdan mıydı acıya gülüşlerin

ne kadar uzak bir sevdaya aşk yeminlerine durdukça
dönemeç kavşakların tam orta yerinde ki
sürüngen sevda izleri nasıl doruklarda haykıracak
sözün yoksa özünemi duracak yeminli baharların

zor be gülüm
s/anıldığından öte sevgiler taşısan da gülüşlerin acıya kalmış
acıya gülüşünle gönlüme serpilmiyor güneşin dik ışınlarına

ateşinle ısınsam da yağmayan baharına kalsan da
kış boran yağmuruna bırakma ekilen tohumlar kuruyacak
yağmazsan gönül bahçeleri çicek açmayacak

özlemin kadar büyük gönüle kapılan deryalar
dalgaların şımarı kadar sulandı yüzümün gülüşleri

yüreğimdeki ateşı yağmuralara k/özledin havadaki bulutların mavisi kadar
yolların sarmaşık duruyor karşımda umuda küsmüş gönüller sarhoş
havaya uzanan şatavatlı palet kemerleri görünürken
korkusuzca konmuş kuşlar gördüm içim burkulurdu her seferinde

sevgilerin doruğundaki hasrete salan duygular
sevmek o kadar zor ki güzellikleri yaşamaktır direnmek

kara bulutların yağmurlarıyla ıslanmak
ıslah olmayan veda elvedaları taşırken tanımazlığın demine yürüdüm
ağlayan gözlerden uzak bir diyardan tutkular taşıdım gönül taşına
yürek alevimle heybemde çokça çicekler bırıktırdım

şahlanan tutkularımın esiri oldum
yüreğimin en derinine inen okyanus dibi yosunlar gördüm
ana yüreği gibi sevgiler açtım gönül bağıma
yar sevdasına düştüğümden beri gönül bağım fal tutmuyor

kalplerde yatan meşküliyeti zor günlerde sonlanır
ya açılan çiceğin patlası
yada sulara kapılan yaprağın kayışı gibi uzaklaşması
gönül durmaz yordamına
su akacağı yere varırkan damarda durmaz akar aşk yeminine

b/akardı g/özlerim
dalgaların şamarıydı yüzüme çarpan gülüşlerin....

28*11*12*Karataş*