Zafer Şehitleri

Nöbetteyim dağların doruğunda benim dünyam karanlık
En doğusundayım hayatın kalbimi batısında bırakmanın hüznüyle
Bilmezdim yeşili bu kadar seveceğimi aynı elbiseyi kırk gün giyeceğimi
Hayatı hayallerde yaşar oldum puslu geceler sırdaşım...
Havadan daha soğuk olan silahım arkadaşım
Kim bilir bu halimi kaç kişi düşünür ölmüşüm kime ne
Korkmak ve cesaret arasındaki ince çizgideyim
Birden ölümü kutlarcasına aydınlanıyor gece
Kudurmuş köpek gibi saldırıyor üzerime düşman
Düşüyorum...........
Acılar içinde yüreğim damarlarıma sığmıyor kanım
Isıtıyor kasvet dolu gecede bedenimi oluk oluk
Hayat bir mermi çekirdeği kadar kahpe olabilir mi ?
Postallarımın soğukluğunu hissetmiyorum artık
Bedenim darmadağın annem kokuyor boş fişekler
Son nefesimde ruhum da kaçıyor benden
Şehit diyorlar ölümüme kimseler şahit olmadan...