Zaman Bineği

Bedenim akrepte ağır bir gölge,

Geceden süzülen suskun bir bilge.

Kalbim yelkovanda, ritmi serkeş,

Bir ileri, bir geri, aheste bir eş.

Ruhumsa saniyenin doruğunda,

Ne mekân tanır, ne zaman sonunda.

Ateşin özünden geçtiğim anda,

Sırlı bir kapı açılır ruhuma.

Yanmak dedikleri kül olmak değil,

Alevde billur bir şafak sezmektir.

Salise bineğinde süzülen ruh,

Zamanı aşarken kendini çizer.

Acı, kemiren değil, yontan bir el,

Her yanışta yeniden doğar heceler.

Ve ben her düşüşte anladım ki,

İnsan, zamanın üstüne yükselen bir çığlık.