Zaman Hüsransı Yazgısına Bulaştı

Eskimeyen, eskitilemeyen ne varsa
İnsanın yüzünde yamalı yazgısına tükürüyorum...

Sus dilim sus!
Kedere bulaştı satırların bir kere
Bilirim geçmişin intiharı düşecek diline
... Ama!
Öylece susarsan olmaz gözlerinde zamanın
Bilemezsin ne aklıkları gizlenir
Yüreklerde nice kaybolmuşlarla
Yinede geceyi öldürebilen öldürsün de
Göreyim özneye!


Söyleyin şimdi en çok hatırlayamadığım aynamdaki yüzler?
Bilir misiniz kimliğim intiharlara yelkovanlı
Hele de yokluğu uğurlarken...
Akıp gidiyor öylesine günler siyah beyaz
Rüya sandığım önümde hakikatler
Çoğu zaman nefret ettiğim tanıdık bu simalar


?İyiyim sağ ol' diyen mi var?
Nerede o eski yoldaşlar
Gecenin mahmurluğunda bu feodal hapishaneler


Kaç perdenin ardına gizlenir
Yinede ölünür alnında günün
Gitmenin emir kipiyle aşklara misafir olunur
Sabaha soyunurken son sözler


Unutmazsam...
Ölü şiirim bu demez mi kalemim kırılırken hep gözlerim


Geçtim hadi diyelim ;
Henüz seni yazmamış olmaktan
Sinüslerinde sinsi bir sızı kimin yok ki!


Yine hava kararır esmer uykusuyla
Fırtınaya tutulan yarayı iyileştirmeden
Ağaran günün teninde ucuz umutlar
İçimizde verdiğimiz hep bu savaşlar


Yüzümüzde, izi kalan zamansız ihtilaller
O bizi anlatmak için ağzımıza akı vermiş
Beden parçalanmak isterken çoğumuz...


Bu yüzden coşkulu değiliz ya
Kızgın, dağıtmış, küfürler ederiz
...Üşürmüş mum ışığında her şey ortadayken

Son bir söz yüreğim bu kadar yeter!
Bu aşağılık dünyanın saf sütü kime neye?


Şimdi kapanmış gözler zamana
Ne geçmişe!
Ne de geleceğe ait olan güneşsiz gölgeye

Ve şu sahte mayın döşeli yollara
Her şeyle bu kadar perçinleşmişken
Kurulmasa birde sırıtarak riyalarına
Belli ki İhtiyatsız
Adressiz kinlenmiş gönüllere
Karşısında kim olsa yakalanmış nefse


Bir adım attıranlar içsin hüsranı hadi bakalım,
Vizeleri yok ki
Uymazlar bizdeki sahte kimliğe!