Zaman Yanığı

güneşin sıcak tohumları döküldükçe üzerime
sayfa sayfa soydum tenimin geçmişini

başı dönüyordu zamanın
amansız kaldıkça telaffuzu imkansız kelimeler
küflenmiş cümlelerde

yığın yığın bir telaştı avuçlarımızda
terli tuzlu renkler
küle bulandıkça
ve
griye çeyrek kaldıkça gökkuşağı


kalplerimizde su toplayan fütursuz heceler
anlık yanıklarıydı hafızamızda kilitli kalmış kıvılcımların

sahi
adı neydi vazgeçmenin?

gidip dönülemedikçe
her köşe başına ekmemişmiydik çocukluğumuzu
ve gamzelerimiz de büyütmemişmiydik menekşeleri
bir zamanlar
biz gülmemiş miydik adamakıllı
yanımızdan geçen rüzgarın
kulak arkasına taktığı karanfile


devrildikçe üzerimize kan revan ayrılıklar
büyümemiş miydik istemeden


bir zamanlar
ne çok biz vardı zihnimizin koridorlarında
ne çok çarpardı yüzümüz
kalabalığına aklımızın

şimdi
dilimize dolanmış yılanların
zehrini kusuyor kelimeler
imlası bozuk anıların üstüne
ve
zaman yanığı kokuyor ellerimiz!