Zamana "sövgü"!

Yüzünde beliren gülümsemeyle,
Gözlerinin gülen kıvrımlarından,
Yanağında oluşan gamzeden,
Uzun belli belirsiz bir yol uzanır kalbimin derinliklerine.
En bilinmeyen X ler cevabını bulur aklımda.
En eşitsiz Y ler Aşkıyla eşitlenir.
Limitsiz bir sevda, derecesi bilinmeyen türevine erişir.
O an içimde dışarıdaki kışa inat kavurucu bir sıcaklık,
Yaza döner kalbim cıvıl cıvıldır içerisi.
Sanki içimde dünyanın farklı bir yarım küresi.

O gülümsemeyle gözlerinde buluyorum gözlerimi.
Ben tanımlıyamıyorum,
"Felaketim" olarak tanımlıyor Atilla İlhan
Ağlardım diyor üstad.
Ayırmak istemiyorum bir daha gözlerimi.
Ağlamak istemiyorum elinden emziği alınmış bebekler gibi.
Ama geliyor işte yine ayrılık saati.
O yavaş yavaş uzaklaşırken her zamanki yerinden,
Ben bir sonraki buluşmayı arzulayarak yine bakakalıyorum ardından.
İçimden zamana sövüp yollara vuruyorum kendimi...