Zamandan Arta Kalan

Ben artık kalan zamana muhtaç değilim
Kalan zamanı da ben toplayamam
Varsın zaman dursun onun için ağlayamam
Beslenecekse eğer benim artıklarımla beslensin
Ona yaranmak için yeniden başlayamam
Bu hayatın içinde susarsın suçlanan sensindir yinede
Mücadelecisindir ama inatla da besleyemezsin
Onlar senin istikrarına gıptayla bakıp
Senin yarının olamayan topraktır
Aman sakın üzülme sevginin hüznü de bir şereftir
Sırtın yere gelmez akrabası bile olman yeterli
Yeni doğmuş değildi kapanan kapıların
İlkbahar yaz sonbahar kış tatlarına vardı yalnızlığın
Bir sıfır mağlupsundur hayatta
Hiç uğraşma âlimler bilginler kadar
Ben âşık değilim sadece âşık olanları dinlemesini iyi bilirim
Gözleri aşka gülerken
Sabaha kadar dökülen damla damla gözyaşlarını
Seni seviyorum diyen sözlerde kalan
Hazanda dökülen yaprak kırıntılarını
Gözlerinin içine bakınca parlayan ışığı görünce
Baharda açan gönüldür aslında
Uzaklığı özler o zaman candan ölür o yürek
Kuşlar gibi çırpınır geri gelecek gibi
Ama yinede sen onun
Zamanından arta kalanısındır aslında