Zamanın Aymazlığı

Uzun zaman var

İçimde öldürüp durduğum

bir kadındır şiir

kızıl saçlarıyla akşam üstü

gidenleri hatırlatan güneş

üstümü başımı yırtan

tek kelimedir gerçek

önüm arkam sağım solum yok

sadece ölüm var

tükenmez sandığım

kalemler gibiydin tükeniverdin nesir

azalt dedikçe çoğaltılan fikir

kabuğunu kıran istiridye

elbette güzeldir amma

ne duydun zavallı dilimden

bilmem bu yüreğe kinin ne

Keremin doğduğu yerden

Leylayı soğuttun

bana kalan yangın sonrası

boş şişeleri dizdiğim dizelerde

yıkık dökük bir eşiktir baht

ister atla ister önünde dikil ey nefis

yaşadığınca yaşa sana da aldırmam

aldığım nefes gibi uzun zamanlı

yemeli içmeli alışkanlıklarım var

olsan da olur şimdi olmasan da

günüm güneşim çiçeğim

nerede mi kurumuş derelerde

taşlardan atlayarak geçen sularda

yüzümdeki bıçak yarasında

çocuklarımda ve kurbağaları emziren

annelerin dillerindedir aşk

yazmış yazmış yırtmışım

olsun varsın siz yine de

beni anlamayacağınız bir zamanda

oyalanın durun