Zamanın Borcu

Bir rüzgâr esiyor yavaştan
Adı senle başlayan bir üşüme hissi
İçim titriyor
Ürperiyorum...
Ve şimdi yalnızlığın vakti
Çaresiz yaşıyorum
Lakin birden
Huzur kapımı çalıyor
Artık fon müziğimin sesini;
Mutluluğa ayarlıyorum.

Gözlerimin ardında gizli bir ikinci şahıs
Her aralandığında aynı kelime
'seviyorum!'
Evet, ellerimde kelepçeler varlığını sürdürürken
Bir özgürlük belki benimkisi
Kölelik misali
İşte tam bu resimde aşkı görüyorum.

Oksijene hükmetmek sen'de gizli
Güneşe sarılmak sen'inle güzel
Belki de sen'li başlayan cümlelerdir
Hayatımın sırlarla dolu kara kutusu
Bilemiyorum...

Ve artık yeni mekânım
Yaşamın en güzel yeri:
Huzurun başkenti mutluluk kentindeyim.
Seni de istiyorum
Zamanın biz'e borcu var
Haydi gel artık;
Bekliyorum...

Cemre Şeyma KAPU / kederin kalemi

Ekim 2010