Zamanın Sonsuzluğunda Her Şey Olası

aşk benim
nasıl inkar ederim
insan doğduğu günü terkedebilir mi




ağaçların bahara durduğu
aşkın alabildiğine vurduğu
tiyatrolara ithaf edilen
o mart günü
itham edilmişim hayata



tesadüfi mi
belki
hiç teselli etmese de beni



her rolün altından kalkabilmemi
başka nasıl açıklayabilirim ki



ya ismimi
aşka teslimiyeti
teskinleşmeyen bedeni
biat ettiğim beni




oysa/artık/şimdi
terketmek istiyorum do(ğ)(l)duğum günü




nev bahar değil
net bahar
ağaçların çırılçıplak kaldığı
kızıl kırmızı bir sonbahar
oyuncuların kendi olabildikleri
herhangi bir pazartesi
doğmak...




bastırılmış hayatları ezbere dökmek değil de
yüreğimi simultane çevirebilmek gerçeğe





aşk benim
nerde bitse bulur beni
değil
kuşlar bende cilveli
her çiçek bende hercai
hiç değil




ölesiye korkmak belki
gitme
solar çiçekler
nehirler donar
ötmez olur kuşlar
biterim
diyebilmek




gelecek her belirsiz günden irkilmek
ve sevmek diken üstünde çıplak ayak yürümeyi
yuvarlanmak sonunda uçurum olduğunu bilerek




doğaçlama anlarla devinebilmek
hüzün ve sevinci gözyaşına devşirip
bahara inat eylül sağanağında
akmak aşka deli divane
dirilmek




geride kalan ne varsa
helalleşip
helak olmadan kalan yaşamda
eylülün bir barış gününde
güvercin kanadında konmak bir omuza




yeniden doğmak
bir sonbahar avazında
barışla
doğrulukla
gururla




ütopya mı
zamanın sonsuzluğunda her şey olası...