Zamanın Yorgun Kızı

Zamanın yorgun kızı düşüne uyanıyor
Haberin var mı?
Zaman bir üvey evlat boşluğunda
Şimdi saçlarımda geziyor şeffaf ellerin
Gel demek istiyorum sana
Ama buna da şükür
Devinen zaman en olmadık anda
Bir düşü canlandırıyor huzura bulandığım
O ellerinin ayasında
Hoş geldin demek düşüyor payıma
Dudaklarımda memnun bir gülümseme
Sevmeyi keşfe çıkıyorum seninle
Nasıl imkânsızsın
Hoş geldim sevdiğim
Aşk demek yakışmaz bu güzel duyguya
Bu kutsal düşe
Aşkla kirletemem adının
Mana cevherinde gizli
Ellerinde beni bin yıllık huzurlara gark eyle
Sesin, izin ve gölgenin ahenginde
Dokunamasam da göz bebeklerinin gölgesine
Uzanıyorum kollarının arasına
Başlıyoruz saklı düğümleri bir bir çözmeye
Önce insan olmayı öğrenmeliyiz
Dokunuyorum saklılarına
Dokundukça şeffaflaşıyorsun ellerimin içinde
Düğümler çözülüyor sevimli buselerinde
Kokun ulaşıyor bana bin yıllık gurbetten içeriye
Öpmek istiyorum doyumsuz
Sarılmak, saklılarında dirilmek istiyorum
Kadınlığımı keşfetmek senin o çocuksu sevişlerinde
Belki de bir meleğim sana armağan
Kanatlarını kaybetmiş
Ya da sen bir hediye bana düşlerimin varlığı hatırlatmış
Ne olursak olalım
Kimliklerimiz siliniyor
Varlıklarımızın yanında
Sen çocuk oluyorsun, ben bazen düş perisi
Sen gülüyorsun, ben koşturuyorum peşinden
Sefil sıfatlarımızı sıyırıyoruz birbirimizden
Sevmek diyoruz, sevmek
Arkasına yalan bir aşk yerleştirmemek
Şimdi ve sonra hoş geldin demek sana
Belki de sevmeyecek seni beni sevenler
Ama olsun diyebilmek
Ve hayallerin şemsiyesine sığınıp
Hoş geldin demek
Sarılıp çocuksu gülücüğünden sevda derlemek
Hoş geldin
Gitme diyebilmek