Zamansız

kadim zamanlardan koşarak geldi biri
o, iri siyah gözlerle bakınca
içimizde kocaman bir ova bütün talanlara açık  
içimiz ikimizi alamayacak kadar geniş
ikimize yer bulamayacak kadar kalabalık

hep bir mazeret ile geldi aşk
bazen yağmur mevsimi bazen çat ayaz
güneşin en deli zamanı insan kendine bile uzak ara
buluyorum ya kendimi arada
bazı bir çığlığı severken
bazı dört nala korkuyu takipte
durdurdum zamanı
trabzandan kayan çocukluğumdan öpüp kendimi
şehre çok uzak bir oyun parkında
zinciri kırık salıncakta unuttuğum umudu
elimle koymuş gibi sustum

kırık aynadan büyükçe bir parça
kalırdı içimizde
her gidiş geriye sarar da
sustalı bıçak öfkesi suskun

ömrünü tamamlamış yalnızlık
kısık gözleriyle hârelenmiş gün
koyuvermiş ellerini masaya
bir yerinden yakalarsa gülüşü ilkyaz heyecanların
sırtını dönüp
kapanmış bütün kapılara
kendi.iliğinden yeniden doğdu aşk

Z.P.K