Zayiat

sesim kursağımda öldü

adını ciğerlerimden sökmeye

çalıştığım her seferde

aklımı yitirmenin kıyısında

gittim geldim bir hayli süre

sağanak düşen bir enkazın

çamurunda ezilen ruhumla

düşündüm, dedim ki

ruhuma çarpan bu hissiz yalnızlık

bu iliklerimdeki çağsız kramp

tanrım bu boğulmak

neden böyle ölmeksiz kalbimde?

parmak izinden tanırım

dokunmuşsan rüyalarından

rüyalarıma ellerin, bir gece

ellerimi bırakmak istiyorum

bir masada gelir bulursun 

belki diye

bir külliyatın en kimsesiz yerinden

tek nefeste hıfz eder yokluğun

içimdeki boşluğu

yine de bilmez hiçbir ücra

nedenli kaybedilmiş bir tarihin

zayiatı bu sana harcanmışlığım

ah dudaklarına değen sigara

ne kadar da şanslı

ben olsam, ben de tutuşurdum...