Zebân-ı Insan

Rüzgârın ıslığında hüznün buruk ezgisi
hicran yanığı gözlerde pus
ellerinde karlı güz çiçekleri
her dilden , her ırktan insanlar gelip göçüyor
iz bırakıp ?us'umda insanlar


öykünüyorum ...

-acı , aynı her dilde
her dilde sevinç aynı -


Bir kez açılmaya görsün yüreğim
çatlaklardan süzülen su misali
sızıp gidiyor sözcükler
içime ,
içimin en derinlerine
tuzlu , kumlu denizime ...


Çünkü nehirlerde durmuyor sınırlarda
dağların bir ayağı öte yakadaysa
bu yakada mutlak öteki ayağı ...


Dinledikçe anlıyor ki insan,
hüznün dili, kederin dini, duyguların sınır taşı yok.