Zeyno

Şu yalan dünyanın
Yalancısıydı
O inşattan çıkmış dairelerin
Yoksul işçisiydi
Daha ilk gün, üzerimizde bir ağırlık
Tembel, uyku serseri halimiz
Çalışmaya da yoktu hiç gönlümüz
İşte, yine böyle bir sabahtı tanışıklığımız
Neşeli şen ve umursamaz haliyle
Farklılaşmıştı günümüz
Hem sevincimiz olmuştu, hemde hüznümüz
Dünyamıza bir gelin misali
Girivermişti Zeyno

Yazın güneşi yakıyordu her yeri
İşte böyle,böyle siliyorduk camları
Ağır işçisiydik kodamanların
Uzun yolcusuyduk yalan zamanların
Hepimiz;

Suna ablamın ağıtları, döverdi duvarları
Esir alırdı yüreğimi, Esmamın gözleri
Zannedersini ki,başka başka dünyanın insanları
Fatihten,Sincandan,
Ah hepsi yazıp durur hala öykülerimi
Zeynom işte yaşanmışların acısını
Yaşatır hala bana
Hatırlatır emeğin,
Emeğin ezilişini
Tekmeleyişini

Nispet edercesine
Oynaşır durur
Kâh bir türkü kâh bir şarkı
Söyler, ya da uydurur
O oynarken, siz duramazdınız
Düğünü de böyledir yoksulun, hüznüde
Hem ağlar, hem gülersiniz
Zannedersiniz ki hüznü,düğüne
Zamanı da işte böyle akışına
Koyuvermişti Zeyno


Öğlenleri hep beraberce girerdik yemekhaneye
Aç karınlarımızı doyurmaya
Kimimiz ekmeğimizin arasına koyardı taze fasulyeyi
Evinde bekleşen, oğlu, kızı, eşi için
Akşama kadar bekletirdi azığını
Yalan dünya dediğimiz,ona da atmıştı kazığını
Tekmeleyip dururdu yüreğini
Sanki yoksulluğun göbeğine çivisini
Çakıvermişti Zeyno



Sazımızda vardı sözümüzde
Ağlayanımızda gülenimizde
Kırık dökük gecekondular arasında öykülerimiz
Yoksulluğun acısı yürekleri dağlamış
Bilmez misiniz oralarda da insanlar yaşarmış
Hani kömür dağıttıkları yerlere
Orda yazılan öyküleri
Sanki sadece yazanlar okumuş
Hiç bu kadarda insanlık hiçleşir miymiş?
Bakardı yüzümüze
Gülerdi gözleri
Kısardı gözlerini
Kırardı belini
Oyun gibiydi onun için, dünyanın her yeri
Kırıpta belini dertleri bir yana
Salıvermişti Zeyno



Şalvarı pek yakışırdı haline
Dokunsalar uçup gidecek gibiydi yüreği
Hem anası, hem babasıydı evinin
Yaşamı boyunca
Evinin direği
Oluvermişti Zeyno

İşimiz bitince ayrıldık birbirimizden
Veda bile edemedik telaşımızdan
Sonra haberi geldi köyünden
Bir traktörün altında
Canını verip
Gidivermişti Zeyno

Zeyno bir güzellikler timsaliydi
Varlığımın yokluğumun eşsiz emsaliydi
O gülen yüzüyle, ağlaşır haliyle
Ruhumu okşayıp
İçimi acıtıp
Bir kuş misali kanatlanıp
Uçuvermişti Zeyno.


(cennette uyu sonsuza kadar melek ablam)