Zeytin Kokumsun

tüm şiirler yalandı tüm şairler kurukafaydı
ceviz ağaçlarının tonlarına
bir zaman sonra
İsviçre malıydı çakı
aşkın canı acıtılmadan yüreğin kazıldı

bilirim haberim olmadı
ilk ve sondun
Bostan korkuluklarındaydım
çimenler sırılsıklamdı

ama belki bilirsin bir şekilde
Dostoyevski kokardı çocuk yüreğim
Suç ve Ceza da
sana yandığı kadar yanmadı
yanmadı
kanlı askı da

bu nedenle davulcuları zurnacıları çok severim
güm güm gümlediklerinde
veya öttürdüklerinde
yarılırken yeryüzünde ki sular
oynarım halkımın neşeli düğünlerinde

tabutun çıkarken Zeytin Karam'dın
burnumun ciğerimin kalbimin hüznümün kuytularında
ceviz dalımdın
...aşkımdın