Zifir Ayrılık

Bir tren camından bakmadım hiç,
gidişinin bende bıraktığı yansımaya,

Ve bir tren sesinde yolcu etmedim hiç ,
içimdeki kuşları senden önce.

Adam gibi bir veda sahnesinde,
iki satır repliğimiz olmadı nedense,

Ayaküstü çevrilen sessiz filmlerin,
Nisan yağmuru kıvamında,
o gel geç göz yaşlarına teslim olduk ikimizde.

Oysa bu ayrılık ciğerimize oturmuştu,
nefesimize saplanmıştı,
ve göz yaşlarımızı kurutmuştu belki de...

Yaşadığımız şehrin kurallı ilişki oyunlarına mı uymuştuk,
yoksa kuralları yıkıp,
bir isyana kısa bir veda nakaratı mı okumuştuk ,
bilinmez...

Bir ayrılık paranoyamız olmadı mesela,
ve ayrılığın ayak sesleri içimizde yankılanmadı hiç.

Çat kapı geliverdi;
ve bir sigara içimlikti ziyareti...

Ortak sessizliklerimizden çıkardığımız ,
'artık beni sevmiyorsun' sonucuna varmadık hiç

Sen beni seviyordun!

Ben sevmelerin içinde kulaç kulaç sana akıyordum...

Ve sevda bu denli paçalarımızdan akarken,
Kurak bir yalnızlık tutuşturuverdik avuçlarımıza.

Seslerimiz sevişiyorken sabahın ilk ışıklarıyla,
bir akşam alacasında sağır oldu kulaklarımız...

Ve bu acı;
küçük sıyrıklarıyla alıştırmadığı için sızısına;
bedenim parçalandı birden,
ve darmadağın bir kadın kaldı aynada...

Karanlığın ortasında beliren, mucizevî bir güneş edasıyla,
hesapsızca oturmuştun oysa gökyüzüme.

Bu gece bir yıldız kaydı gökyüzümde;
uzun zaman sonra ilk kez gördüm...

Çünkü gidişinle zifiri bir karanlığa gömülmüştüm...