Zifiri Şiir

Hayallerimi tahta bir iskemlenin üzerine oturttum
Ve hasretle izledim karın damlayışını caddelere
Ellerimde bir avuç güneş ile
Boyadım yalnız kalmış bütün kuşların kanatlarını
Mahallemize şiir değdi dün gece
Çünkü yıldızlar bulutlara ağladı
Her göz yaşında tanrı gökleri dağladı

Sararmış bir kitabın yapraklarından uçak yaptım
Ağaçların dallarına tutuşturdum yaşamayı
Kim istediyse ona verdim mutluluğumu
Uyursam geçerdi belki karanlık
Şehirler susardı ve bir şair düşerdi çatılardan
Sura üflerdi İsrafil en derin nefesiyle
Daktilo seslerinde yaşardı kadınlar

Lirizmin doruklarında sevişirdik yalnızlığımla ben
Eğer kız kardeşim odamın kapısını aralamasaydı
Damarlarımı tokatlayabilirdim çılgınca
Opera söyleyen kadınların sesine aldanmaktansa
Kapı gıcırtısında can bulmayı yeğledim
Maviliğinde denizlerin
Ve rüzgarında kağıttan gemilerin
Gönlümü eğledim

Üç iki bir
Ve yaşamak son kez konuşur
Kucağında serseri Azrail
El çekerseniz ışıktan
Güneş bile korumaz sizi
K A R A N L I K T A N

Susuyor sancı
Ölüm sessizliğinde korku
Ve unutmak bir salıncak
İki perdelik oyun
Uyanmak ve kahve
Acı

Sessizken daha bir katlanılmaz
Aynı nefese baş koyduğumuz
Yaşadığımın evreni
Zehir gibi aynı
Zifiri