Zift

"Artık geniş yapraklı bir darağacı paklar bu zavallı ruhumu"

Gümüş ve rüzgardan seslere kapılıp
Bir gülüşe ve yüz çizgilerine feveran
Bir ah ile yeksan
Ve umut.

Bak! Dimdik ayaktalar hala, o ilk sevişmesinden sonra
Hala
Biraz toprak
Biraz yağmur
Çocuk gibi büker boynunu, bir al karanlık
Karanlık
Karanfil
Ölüm çiçekleri
Mavi bir gecenin koynunda
Boylanır durur
-sonsuza-
toprağın altında.

Saçları sevmeli insanoğlu sonra.
yüzleri,duruşu
ve o eflatun gülüşü
sonra sesleri
Çınlarken,boşlukta ve karanlık
içerken beyaz mermeri tam da baş ucumda
üşütmeli(mi)

Ve aşk
Ebediyen Aşk
Ete kemiğe bürünen Aşk
Geniş yapraklı zavallı ağaç
-Kendi çaresizliğine,çaresiz bir ağaç-
yeşertmeli kolundaki ilmeğin hüznüyle
can çekişen bir bedeni.