Zihnimdeki Resim

güneşin değdiği minderde otururdu annem
yüzünden y/ayılırdı ışık, evin hücrelerine
en gölge yerleri seçerdi babam
s/essizce yaşardı, mindere doldurulmuş çaput sancıları
beyaz dantellerin deliklerine benzerdi, atık benzi
varlığı O'nun, gözlerin vazgeçilmez rengiydi
adımlarından süzülen, hep biraz yeşille maviydi
kızması yağmurun, susması fırtınaların habercisi
O evin en doğal bekçisi, meslek değil bu, babalık sevgisi

annemin çilelerinden alır salondaki kilim desenlerini
nice parmakların izi var üzerinde, kilim kadınlığın simgesi
üzerindeki kırmızılar özlenen aşkın sesi, çığlığa dönüşür her nefesi
annemin değişmez yine de kadife sesi, okşar yürekleri şefkatli eli
annem o benim, sahiplenmenin değişmez neş'esi,
varlığı O'nun, hayatın çözülmez bilmecesi
dağılmasın diye gerçekler, sırrında düğümlendiğim
b/akışında sevgiyle, dünyalardan geçtiğim
O evin en titrek ve cesur yüreklisi, abartı değil bu analık vergisi

annemle öğrendim beyaz dantellerdeki görünmez renkleri
hayatı tüm sadeliğiyle sevmeyi, cam olmadı ahşap evimizin penceresinde
hassas yüreklerimiz yetişti, hırsızların hadsizliğine,
kıramadılar şevkimizi..

annemin azmiyle, babamın sabrı aşımız oldu her öğün soframızda
köşedeki minderde babamın ağırlığı, sol yanımda küçük mutluluklar
katığı oldular bir ömür hayatımızın, bu anlamlı varlıklar.
Birisi annem, diğeri babam!
kilimdeki desenler gibi
zihnimdeki resimden kalanlar