Zindanda Kan Gülleri

örselenmiş sukûtumla ördüm bu kalın taş duvarları
aralarında uzun anlamsız boşluklar


en çok,

en çok susmak gerekecek hayata dememişti annem
o renkli kitapları uzatırken bana

susuyorum şimdi üç karışlık zindanımda uzun uzun susuyorum
toprağı kıskandıracak bir ölüm arıyor dışarda gece celladına gülümserken
darağacı yağlı sicimini kendi boynuna bağlıyor bu üç karışlık mezara gömülenlere ağlarken
siyah yakamozlar asıyorum duvarlarıma

gözlerimi gözlerine banarken senden çaldığım
suslara yürüyorum adını adımlarıma ekleyerek sen sen sen
üç adımda bitiyor zindan duvarlar bağırıyor gelme üstüme gelme

bu taş duvara gömülü kan kırmızı güller açıyor yankılandıkca yüzün
ıslanmış kirpiklerine sokulmuş gece ağlıyorsun sessiz sessiz
oysa en çok da sen bilmelisin
kankırmızı güllerin aynı gamzede birleşemeyen gözyaşlarınında açtığını
ömrümün tek baharıydı sana adadığım
oysa dememişti annem aşk adanmaktır doğarken attığın çığlığı sakla diye
bir mezara en çok sessizlik yakışırdı sustum uzun uzun sustum

şah damarımda şahlanan bir çığlığa susuyorum şimdi
dili ölmüş ademin medeniyetinden kalma
en masumu bile günâhkardır sevdanın sevdiğini öldürürken
ben kanlı ellerimi gizlemek için sakladım kendimi bu zindanda
adem biliyor muydu elmayı aşk için çaldığını
aşkı his ederken biliyor muydu ölümün aşkla uzadığını

ve
kan kırmızı güllerin aynı gamzede birleşemeyen göz yaşlarının da açtığını
siyah bir yakamoza tutunmaktır hayat dememişti annem güller kan damlarken

susmak şakaklarımdaki çakıl taşlarına gömüyor ölü yıldızları
iklim iklim çalarken yüzümü bin kez daha saklanıyorum zindanıma
aklımın labirentlerinde kanıyor salkım salkım parçalanmış umutlar
iki ucu hasret yollara yazılı adımız bu mühürlü kaderin tam ortasında
ölüm geçiyor bu kan revan yazgının mahşeri bekleyişine dudak bükerek
oysa aşkı öldürmez ölüm uçurum diplerinde savruldukca kan kırmızı güllerimiz

üç karış zindanda kan gülleri büyüttüm anne siyah bir yakomaza tutunarak
avucumda uçmadan öldü serçeler

hasret ateşten gömlek gibi oturdu omuzlarıma
oysa demedin anne.

tohumun aşksa kan gülleri harmanın olur diye
şah damarımda şahlanan bir çığlığa susuyorum şimdi
dili ölmüş ademin medeniyetinden kalma


aklımın labirentlerinde

ölü serçeler .

mahşeri bekleyişlerde anne

avuçlarımda kan damlayan güller