Zıt Kutuplar...

İstanbul...
Ah İstanbul !...
Sen hep benim zıt kutbumdun...
Bilmem ki bu garip benden ne umdun?

Ne kadar kaçarsam kaçayım senden;
Her kaçışımda çekip aldın beni benden...

Bütün isyânım, beni hapsettiğin bu rûhadır;
Ne yana gitsem, yolum hep aynı gürûhadır...

Denizde esen yelden, havada uçan kuştan
Bir haberin yetti, düştüm tırmandığım yokuştan...

Anladım, artık kurtuluş ümidim yok senden;
Döndüm dolaştım, yine yapıştım bak ensenden...

Bilmem ki bu garip benden ne umdun?
Sen hep benim zıt kutbumdun...
Ah İstanbul !...
İstanbul...
.
.
.
.

"İsyanbul" diye takılmıştım ona birgün...
O günden beri o da benimle uğraşıyor...."