Zıt Şerit

Senle ben diyorum.

Aynı yoldayız.

Ama uzun zamandır,

Aynı yolda,

Aynı yöne,

Zıt şeritlerin,

Tahliye kısımlarından yürüyoruz.

İkimizin de yollarında asfalt yok.

Çamur, çukur, mucur, taş, toz toprak…

Yan çizgiyi geçip asfalta çıkamıyoruz.

Sende arkandan gelenlerin,

Bende karşıdan geleceklerin korkusu.

Aynı yolda aynı istikamete,

Gittiğimiz müddet;

Ayrı ayrı da olsa,

İte kaka, düşe kalka da olsa;

Beraber gidiyorsak,

Sıkıntı yok.

Tek sorunumuz,

İleride yolun;

“Y” yapacak olması.

O zaman ne yapacağız?

Sen;

Beni görmeyi, ilgilenmeyi, düşünüp,

O burnunun dikini yola eğip,

Sevgini göstermeyi akıl edip,

Ardına bile bakmadan,

İsteksizce gönülsüzce değil,

Tüm benliğinle, her şeyinle,

Benim yanıma mı geleceksin?

Ya da ben;

Tüm sevgimi çamura atıp,

Tüm ilgimi çukura döküp,

İçime mucur soluyup,

Kalbimi taş gibi yapıp,

Senle ilgili güzel hayallerimi,

Toza toprağa bulayıp,

Senin tarafına mı geleyim.

Ortada buluşursak da olmaz.

Gelen gidenin lastikleri altında;

Ezilmenin ikimize de faydası yok.

Ya sen bana gelecek,

Bana benzeyeceksin.

Ya da ben sana gelecek,

Senin gibi olacağım.

Dedim ya, yol ileride “Y” yapacak.

Orada a’Y’rılık var,

‘Y’alnızlık var,

A’Y’rı a’Y’rı ‘Y’ollara,

Gitmek var.

Ya birimiz şerit değiştirecek.

Ya da istikamet değişecek.

Düşün bence.

Ve bir karar ver.