Zor Şiir

en baştan yanlıştı
kendine özgü aşk gramerimiz
imla hatalı sözcük gibi
bile bile
soktuk soytarı yaramıza
hoyratça

boşvermişlik iklimi
bestelerken tenimizde
kasırgalar senfonisini
gün aydınlığa kesti
bedenlerimizin şehvet devriminde
aniden

uçarı gülüşlerimize
tenimizde gögeren
mevsimsiz tuzu bastık
yan(ıl)dık

düş ısırığı bir depremdi
birbirimize tutsak sarsıntıların avuncu
kanarken tenimiz
taş baskılı
soluk dudak yamaları gibi
yuvarlandı geçmiş zaman kipinden
aldanç kınalı aşk yanılsamalarımız

yorgun hayal çıngılarını
biriktirip kirli avuçlarımıza
bir masal meyhanesinde
katık ettik
titrek dudaklarımıza

ezberi bozuldu
kirpiklerimize alelade gülümseyen
suçüstü sağanaklarımızın
unutuluş mezarına
yolcu ettik
sıcak gözyaşlarımızla hazırlanmış
düş lapalarımızı

ellerimizde üşüyen
ağır yaralı beklentilerimize
dudaklarımızın
kahırlı çığlarını düşürdük

belli belirsiz özledikçe
ağırsak ağıtlar yapıştı
suskuluğumuza
ayazlar üşüştü
gülüşlerimize

ömrümüzün kuru dallarına asıp
özlemin asırlık ağıtını
ara(la)malıyız artık
gerçeğin giz sürgülü kapısını

yakalayıp yağmursuzluğu damlalarından
yeni bir eşgal çizmeliyiz
özdevinimlerimizin eylemsizliğine

Utku Aksu 02. 08. 2014 Detmold... 01:48