Zorun Oyunu Bozduğu Çığır

izini kaybetmiş ayaklar

Mağrip'ten Maşruk'a çıkarız yola

onlara yol göstermez karınca

dayan, daha görülecek çok gün var

seyreyle dünyayı

gönlümüzün duldasında şöyle uzunca

zorun, oyunu bozduğu çığır

varır denizi paklar o çağda

evrenin mayası bozulduğundan beri

gür ormanın düşlerini kese kese bitirdi

bu ara makası

/akrep ile yelkovan

çoğalıp eksiliyoruz

ipimizi bağladı önce gürültünün ucuna

sonra gözbebeğinden söktü güzelce

tutamıyoruz çok uzağa düşmüş

annemizin tertemiz eteğini

imge olsun diye çocuk

eski bir fotoğraftan aldım eksik yüzünü

bu sözler aklımın kör vadileri

bir ağız dolusu dikenli incir

şehirlerin meydanlarına diktiler

benzi solmuş yaban çiçeği heykelini

insanlığın gün görmüş eliyle yıktılar sonra

çünkü özgürlüğü seçerdi değil mi şiir

dün tüccarlarının

duvara astığı saat bu saat

ıtır yüklü baharda

ölmesini bekliyorlar zamanın

oysa yeşil de ağlatır insanı boylu boyunca

her kapının anahtarını açan ey ilahi düş

incecik bir daldık kaç tarihten önce

kaç ateşi tutuşturmuş

sen şimdi

yelpazeni amansızca savurursun

boyumuzun ölçüsünü almışken güneş

yağmurlar zaten yorgun

hatırlar mısın bir de

göğsü merhametli kavak ağacıydık suya nazır

göğün perdahını çekerken kuşlar avaz avaz

belki oluruz yine yuvası başka kuşların

veya düşeriz ağzından bir incecik dal

kayboluruz