Zülfü Yare

hangi hançeri paslandırmaz

kınına inat kırkında içine düşen su

bil ki dipsiz kuyuların koynunda

sabah akşam ışık bekleyen adam

tam da düş görme zamanı uyanıp

ayın suretinden kanayan bir yaraya baktı

büktü boynunu söğüdün dalı

zeytinin ağacı meyvesinden önce karardı

ey ecelin saatini kuran Tanrı

bütün hesapları sen mi yaptın bizim için

bu tiktak’ların arasında nasıl uyunur

ruhumuzu açığa çıkartan geceye bak

başından sonuna huzursuz korkak

dersin ki ‘’Ey insanlar ben sizin Rabbinizim’’

bilmediğimizi mi sanıyorsun

sukut ikrardan gelmez mi

ağaç içten çürür ve ayakta ölür

en yücesi çınarların bu hep böyledir

sabi sübyan bir çocuk gibi aşk

gelir eteklerine yapışır rüzgarlarla

mağrur düşman çatlatan

endamına hasret gülüşlerine

takılır kalır sonra aklım

canım candan ötem cancağızım

ayaklarının altına düşen zarif bir hayat

ikramımdır