Annem

Babam hayatı boyunca annemin marifetli ve cin fikirli, kibirli olmayışından şikayet etti, onu çevresindeki enaniyetli, kasıntı ve dominant kadınlarla kıyaslayarak hep tahkir etti. Elli yıllık evlilik yaşantılarını, kendine de anneme de, bana ve sekiz kardeşime de bil vesile zehir ediyordu. Öyle ki; On beş yaşımda evden kaçıp İstanbul 'a, akşam yemeklerini kavgasız yiyebileceğim ve bağrış çağrışın olmadığı bir bir yuva bulmak umuduyla, beni neyin beklediğini bilmediğim, bir denize, gurbete attım kendimi. Şükür ki, iyi insanlara denk geldim. Çalıştım, çabaladım ve başardım. Şimdi mutlu bir yuvam, dünyalar kadar sevdiğim bir eşim, selvi boylu bir kızım, baldan tatlı bir oğlum var. Ve ben bunun için hep şükrediyorum Allah'a. 

Ah be babam, ne vardı sanki; hükmüne razı olsaydın sende Allah'ın.

Yatalak kalan dedeme, yıllarca babası gibi bakan, bir gün bile şikayet etmeden hizmet eden annem, bir yaşında engelli kalan kardeşime, otuz beş yıldır bakan annem,  dokuz çocuğunun eğitimi ve bakımı için gecesini gündüzüne katan, kendini adeta feda eden annem, bir de elli yıldır senin azarlamalarını sineye çekiyordu. Kırk yaşına girdim daha şikayet ettiğini, öf, yeter! dediğine şahit olmadım. 

Evliya mısın, Allah senin hamurunu peygamber sabrıyla mı yoğurdu be annem.

Şimdi iman ettim ki annem emanetini; babama ve ailesine adamak üzere teslim almış Allah'tan. Ömür denen bu kargaşada nefsini öyle mahfetmiş, enaniyetini öyle yenmiş, hayatını fedakarane öyle adamış ki bizlere ve babama. Allah, babama şefkat nazarıyla bakmış, ona annemi bu denli musahhar etmiş ki, annem kendi imtihanını başarıyla verirken, anneme nasıl davrandığı da babamın imtihanı olmuş. Ve bu sınavda babamın pek de başarılı olduğu söylenemez. Allah affetsin, ona dua ediyorum.