Arkadaşlıklar da ölür

Arkadaşlıklar da ölür, kardeşlikler de biter. Öyle her önüne gelene kardeşim demeyeceksin, evine ailene almayacaksın, üzerinde ona at bir şey taşımayacaksın mesela. Kardeşim, dostum ya da bir anadolu rüzgarı ile gardaşım demeyeceksin.İnsanlar menfaati bitene kadar dosttur, unutmayın. Birisi size değiştiğinizi söylüyorsa, sizin değiştiğiniz için değil, artık sizi kontrol edemediği içindir.

Öyle herkesle gülmeyeceksin, içten sırılsıklam huzurlu gülüşlerle. Gidip simit çay içmeyeceksin, içten şakalar yapmayacaksın mesela. Dostluklar bahar gibi elbet yeşerir. Ama sonuna doğru susuz çöllere aşerir. Bir an bahar bahçe gülüşler, mat yağmurlara dönüşür şakaklarında. Kardeşim demeyeceksin işte. Çünkü onlar her gittiğinde ölür. Ve unutma ki bir insanın babası, annesi ölünce yetim derler, eşi ölünce dul derler, ama kardeşi ölene bir isim vermezler. Çünkü yoktur o acının tarifi. Yarım eksik gezersin sokaklar da. Kardeşim dediğin, kolay tetik çeker şakaklarına. Bilir nereye sıkacağını, bilir nereye vuracağını. Sardığı yaraların, yerini bilir çünkü. Hızlı güvenmeyeceksin işte. Sen anlatıkca hafiflersin, ama o arkadaş gibi olanlar, kardeşim dediklerimiz, anlattıkların kadar büyür. Ve en zayıfın dan vurur gider seni. Arkasına bile bakmaz.

Ama bazen de gidene dur demeyeceksin. Herkes şerefi kadar yürür dostluk yolunda. Bazen yanında bulunmayı hak etmez. Gider salına, salına. DİK duracaksın. O bir gurursuza dostluk yapmadı ki, gidesin ardından. Asilce bir kardeştin, ama o bunu kirletti. İşte o kirleten insanların peşiden gitmeyin sakın. Bir kardeş görünümlü duygusu, maneviyatsız yüzünden de yanınız da ki dostlarınızı üzmeyin. Benim lafım kardeş gibi görünenlere, ne mutlu kardeş olabilenlere.