Doğan Güneş

Doğan güneşle birlikte, yanık yaraların biraz daha iyileştiğini gördüm. Artık izlerin git gide silineceğine bir kez daha inandım. Beni buna inandıranın da güçlü bir inancın olduğudur. Demek ki sadece güneş doğmuyor. Umutlarımız, yarınlarımız, güvenimiz, hayallerimiz doğuyor. 

Bakmakla görmek arasında bir farkın olduğunu derlerdi hep. Belki de hissiyat meselesi bu bilemezsiniz. Yürekten kopup gelen bir sesi ne zaman dinlesem, bir yerlerde hala ayağa kalkmaya çalışan bebekleri düşünürüm. O bebekler ki büyüyecek, koşacak, okula gidecek. Hayatı öğrenecek. İyilik yapma yolunda yarışacaklar. O yüzden kendi kendime bir söz verdim, sadece kendimi düşünmeyeceğim diye. Güneşin doğuşunu izlemeye giderken, yanıma ne kadar arkadaş alabilirsem o kadar iyi. Sadece benim duygularım olmasın. Onların da duyguları olsun, onların da hayalleri olsun. 

Başta yanık yaralar dedim ya hani, iyileştiğini gördüm diye. Merhem olmak için bir ipin ucundan tutarlar belki. O izlerin kapanmasında bir payları olur belki. Fena mı olur bir insanın hayatına dokunmak? Güneş doğarken böyle şeyler hayal ediyorsak, kim bilir doğduktan sonra sırada hangi hayaller var?