Modern Köle

Siyah beyaz bir şeritti yıllar önce televizyonda;
Siyah beyaz bir film, siyah ve beyaz insanlar.
Haftanın o günü iple çekilir, yeni bölümde olacaklar merakla beklenir;
Kimi zaman karnımızın aç olduğunu dahi unuturduk.
Bu gün reyting dedikleri aslında o zaman tavan yapardı!
Bir heyecan ve duygu yoğunluğu içinde seyredilirdi kökler dizisi.
Baştan sona acı hüzün, insanların layık olmadığı bir yaşam...
Efendiler ve köleler.
Yaşadıkları topraklardan zorbalıkla koparılıp ayaklarına pranga vurulmuş insanlar!
Tenleri siyah olduğu için midir?
Aşağılanan hor görülen adına köle denilen insanlar.
Güç kullanarak sırtlarında kamçı yürekleri duyguları hiçe sayılan;
Ayakta duracak çalıştırılacak kadar karnı doyurulan.
Bu insanlık ayıbını yaşamak değil seyretmek bile acı verirdi.
Şimdi ne değişti ki?
Sistem yine ayni sistem!
Köleler yine köle ve sadece zamir olan efendiler...
Prangalar eskimiş kopmuş olsa gerek, bilekler özgür;
Mamafih, bedenler yürekler yine tutsak!
Ha, kuru bir ekmek verip karnını doyurmuşsun;
Ha, kuru bir ekmeğin parasını hak görmüşsün...
Efendiler yine efendi köleler yine köle;
Şimdi bir fark var ki kölelerin rengi yok...
Gemisini yürüten kaptan...