Sen de Gidersin

Sakın ben hiç bir yere gitmem deme. Gün gelir, sen de gidersin. Hem de öyle bir gidersin ki, ardında bıraktıklarını unutur hale gelirsin. Ama kendiliğinden, ama zora ki olarak gitmek zorunda kalırsın ve istemeyerek de olsa, bunu hayatın bir parçası olduğunu anlarsın. Önce sevdiğin dostunla duygusal bir konuşma yaparsın. Sonra da, hafiften el sallayıp vedalaşırsın. Tabi ki birazcık da gözlerinde yaşlar belirerek. Hani serden geçilmez denilir ya, işte o an serden bile geçersin. 

Doğup büyüdüğün mahalleyi bırakıp gidersin. Mesela; bir iş bulmuşsundur Avrupa Yakası'nda, senin de bu işte çalışmaya ihtiyacın vardır. Ve evini de iş yerine yakın yerde tutmak istemişindir. Yani hayat şartları insanı böyle zorlar bazen. Artık sokağını terkedersin, her zaman gelip geçtiğin o dere boyu köprüsünden artık geçemezsin. Sanki sihirli bir değnek, sana asla izin vermez. Bir zamanlar çocukluğunu geçirdiğin o köyün yaylası burnunda tüter hale gelir ve sen, o geçmiş günlerini özlersin. Neşe dolu, sevinç dolu, huzur doluydun ya hani, işte o güzelim duygulardan bile feragat edip, yerine; dertli, kederli, mutsuz, hatta umutsuz dolu duygulara doğru yola düşersin. Yani sen, her yönden gidersin, gidersin.

Yolunu gözleyenleri bekletirsin gitmekle. İsmin anıldığında hatırlanırsın gitmekle. Ne iyi adamdı, yardım severdi diye kendinden bahsedilirsin gitmekle. Bilmiyorum, sonu ne olur bunun böyle ? Ama yine de, her hayırda bir şer, her şerde bir hayır vardır sözünü söyleyerek kendimizi olumlu bir şekilde avutabiliriz. Gidenin ardından, eğer o kişi sevilip, sayılıyorsa çok üzülürüz lakin, bir gün muhakkak geri dönecek hayaliyle de seviniriz.