Uzun Yollar

Uzun yollar vardır. Ucu bucağı görünmeyen, bir türlü sonu gelmeyen yollar. İnsanın ömründen bir ömür götürür adeta. Hani adımlarını yavaş attığında birden hızlandıran. Ne zaman biteceğini merak ederken, ayaklarından gözlerine kadar sere serpe uzanan yorgunluğun farkına artık iyice varırsın. Ben işte ne zaman uzun bir yolculuk yapsam, uzun bir yorgunluk da beraberinde geliyor. Ah bu uzun yolları kısaltmanın bir yolu olsaydı keşke.

Ama düşünüyorum da bu uzun yolların sonu mutlulukla bitecek. Onca meşakkat, onca eziyetten sonra beş saat, hatta on saat süren bu yolculuğun sevindirici yanı illa ki olmalıydı. Sevindirici yanı sevdiklerine kavuşmaktı. Hasret rüzgarlarının bir an önce dinmesiydi. Bu, sevgili yarin olabilirdi, annen baban olabilirdi, doğup büyüdüğün köyün olabilirdi.  O kadar da zalim yüzünü gösteremezdi uzun yollar. Bu ana kadar ağlattığın gözlerini güldürmesi lazımdı. Ve öylece olmuştu. Benim uzun yollar yaptığım günlerin sonunda hep gülmüşümdür. 

Durun, şu uzun yolların vagonuna selamlarımı bindireyim de, götürüp versin beni soranlara, beni hatırlayanlara. Zaten biriktirdiğimiz hatıraları ondan başka anlayan yok. Buna inanın. Ya da ben en azından öyle düşünüyorum. Acaba çocukluğumu görmüş müdür uzun yollar ?  Görse dahi bana söylemez. Çünkü onu daha yeni yeni tanımaya başladım.