Yalnızlık Zalimliğin En Kötüsü Değil mi
Sen beni terk ettin, sen, o, sizler, onlar, biz, ben! Yalnızlık zalimliğin en kötüsü değildir derler ama ben farklı olduğunu biliyorum.
Uykusuzum, çaresizlik içindeyim!
Yalnız kaldığım anda düşünceler başlıyor. Terk edilmişim, düşüncelerimde kafam karışmış, düşüncelerim engel!
Bu bir labirent ve ben koşuyorum!
Korkuyorum, bir sonraki köşede kim bilir hangi düşünceler beni rahatsız edecek!
Beni takip eden, kovalayan tanıdık yüzlerin yanından koşup duruyorum. Ve onlardan kaçamayacağımı biliyorum.
Bir köşeye kaçıyorum ve ne kadar korkuyorum, işte hepsi burada, benim meşhur vebam!
Çiti yarıp geçiyorum, derimi kesen dallar var!
Fark etmez, kaçmalıyım ve daha aklıma gelmeden, şimdiye kadar hep kaçtığım bir mağarayla karşı karşıyayım.
Işığa giden güve gibi, ben de yüzüyorum büyüsüne kapılmış!
Şimdi beni içeride kapana kıstıran karanlık. Sonsuza kadar koşamayacağımı biliyorum ama bir dakikacık mola.
Hatırlamamın gerekli olduğunu hatırlıyorum!
"Neden hep böyle bir mücadele, hayatın senin elinde, kuma batmak gibi!
~ Neden nazik değil?
Burada kendi içimde lanet kadar güvendeyim, karanlık tarafından kucaklandım, hiçlik yakında geliyor!
~ Ne işe yarar…
Varlığımı kaçarken sürdüremem, düşüncelerimi ahlaki yargıyla yüzleşmek zorundayım. Mağaradan çıkıyorum, ışığı kör ediyor beni!
Sen, o, sizler, onlar, biz, ben orada duruyorlar ve mutlular. Ellerimi kaldırıyorum, teslim oluyorum, bana doğru koşuyorlar, etrafımı sarıyorlar, bitti, şimdi biliyorum ve tahmin ettiniz, sarılıyorlar.
~ "Zalimler!"
Gözyaşları akıyor, "… bana ne yapıyorsunuz?"
Sen beni terk ettin, sen, o, sizler, onlar, biz, ben! Yalnızlık zalimliğin en kötüsü değildir derler ama ben farklı olduğunu biliyorum.
Kaybettiklerin peşini bırakmaz, hazinene sahip çık, seni sonsuza dek terk etmesi…
~ dayanılmaz!
