O İşi Yapamıyorum

Sohbetine doyum olmayan Şeref amca yine gülmekten kırıp geçiriyordu torunlarını,

oğulları kızgınlıklarını belli etmemek için dudaklarını ısırırken gelinleri utançlarından başlarını öne eğiyorlardı.İhtiyarlar bazen asi bazen de aksi olurlar hatta çocukça hareketler sergilerken komik duruma düşerler.

-Dede,napacaksın karıyı sen?

-O işi yaptıracağım.

-O iş çok mu önemli?

- Benim için çok önemli çocuklar,sırtım tutulmuş eğilip kalkamıyorum.

Büyük oğlu söze karıştı:

-Baba dedi,çocukların yanında böyle konular konuşulur mu hiç?

- Ne çocuğu, on dört-on beş yaşında hepsi koca delikanlı oldular hem onlar da öğrensin bu işleri?

- Ne işini baba?

-O işi işte canım ya,eczanedeki kıza rica ettim dün sağolsun o yapıverdi. Torunlardan birisi araya giriyor:

-Ona söyle her gün yapsın dede.

- Olmaz yavrum.

- Neden dede?

-O iş için her gün eczaneye gidemem ki.

Büyük oğlu söze yine karıştı:

-Ama yeter artık baba,çocukların aklını bulandırdın yarım saattir durmadan"iş,iş,iş" ağzından düşürmüyorsun.

-Yerimde duramıyorum oğlum ağrısından.(Cebinden gri kutuyu çıkartarak) Gel,bugün de sen yapıver o işi,kollarım geriye dönmüyor sırtıma merhem süremiyorum.