Vuslat Yorgunu

Vuslat yorgunuyum, yıkık bedenimi topluyorum sararmış takvim yapraklarından. Bu dökülen kaçıncı hıçkırık olacak bilmiyorum, şehri İstanbul’un boğazından. Ama olsun arzımı bilen kırık bir kalemdi, şimdi o anlatacak, sen dinleyeceksin beyaz bir kağıt parçasından.

Say ki vakit, ayın afitaba en küskün anı, salaş bir sokak ortasında, içinde sıkıştığım dört duvar arasından kendime yeşil bir patika yol arıyorum. Ciğerime çektiğim o son kabusu karanlığa meydan okuyan üstümdeki eski bir sokak lambasıyla atmaya çalışıyorum. Bitkin bedenimi baş tacı eden, üzerine basıp geçtiğin kaldırım taşları ile dertleşiyorum. Önüme dikilmiş geçmişin ayak izlerine, kirpik uçlarıma astıklarımdan bir bir hesap veriyorum. Farkındayım son demlerini yaşıyorum bir şairlik ömrümün ve bir seher vakti, okuyamadığım serenadın ağıtıyla uğurlanacağım.

Kaç zaman olmuştu dökemeyeli efkarımı kağıtlara. Sanki yıllardır saklı tuttuğum en muhkem sözlerime gebeydi kuytu karanlığım. Nasibime firak düştüğünden beri, içimde bir yerlerde bir kays, mizan tanımaz hasretine tabi bir yürek ve resulün şefaatine layık bir can aradım. Yürüdüğüm bu yolda sana varmaktı aslında tüm muradım. Bu yüzden canhıraş sarıldım kağıtlara ve satırlarla kestim bileklerimi. Kalemden dökülen her damla şiirle içimdeki sahradan gözlerindeki maveraya ulaşmaktı amacım. Aklın yetmediği, dilin dönmediği yerde, gözlerimden döküldü tüm uyaklarım. Gönlümdeki kiri yalnız gözyaşlarımla yıkadım. Bir seher vaktin de seninle aynı seccadeyi ıslatabilmek nasip olur mu bilmem ama dalından koparıldığın her hazanda sana yine gönlünü açacaktır topraklarım.

Sevgili; Sen, gönlümdeki mat edemediğim şahım. Sen gönül coğrafyasındaki otağımsın. Sen susuz topraklarıma dicle, sen rabbime el pençe münacaatımsın. Eğer gidersen esir düşerim geceye, yüreği ağzında gezer parmaklarım. Eğer gidersen akrebin zehrine iter beni sensiz geçen her anım. Eğer gidersen yetim kalır tüm yazdıklarım. Bu yüzden Gitme, kal diyecek sana satır satır tüm nidalarım. Ta ki bir SUR ile dolana kadar miadım.