Aklımın Duvarları

Aklımın duvarlarına çizdiğim resmine
Kahır mektupları yazıyorum rezil gecelerde

Yıldız topluyorum bakışlarından avuç avuç
Kara kışları alıyorum kirpiklerinin çaprazından
Zemheriye yakın saatlerin akrebinde saklıyorum zamanı
Yengeç dönencesi takılıp kalıyor aklımın kapı koluna
Açamıyorum...

Bir adım ötesi karanlık
Bir adım ötesi mahşeri bir kalabalık
Bir adım ötesi koskoca bir pişmanlık...

Yakıyorum aklımın hatıra defterini
Kaçak bir şilebin kazan dairesinde...

Karanlık bir gölge peşimsıra nefes nefese
Hissediyorum soluğunu tam ensemde
Kırkikindi yağmurları döverken akıl penceremi
Kırıldı aklımın bam teli
En olmayacak yerde...

Kanun dışı sevdaların ağıtları eşliğinde
Tütün sarısı parmaklarımın arasından kayarcasına düşerken
Cam kesiği, jilet yarığı uçurumların şafağında
Kayboluyorsun...

Yazılan her kelimede kendini arar
Her sözü kendine söylendi sanırsın
Kancık pusuların puşt sevmelerinde kaybolur
Duramazsın buralarda
Çekip gidersin...

Ekim sonu değil bu
Yanılma
Aşk sonu...