Alaca'ya Selam

Yıl dokuz yüz seksen, Alaca mekân.

Durdurup zamanı ah eyleyeyim!

Bir anlık kusura bakmasın devran.

Kimler gelmiş, geçmiş bir söyleyeyim.

Çocukluğa ait silik izlerden,

Bir tablo çizeyim unutulmadan.

Derken bahsedeyim dostlar sizlerden,

Sessiz yaşadınız tanıtılmadan.

Sizler belleğime saplı oksunuz.

Kiminiz sahipsiz, kiminiz duldu.

Belki de çoğunuz artık yoksunuz.

Dünyada ömrünüz belki son buldu.

Her şey el emeği, zordu üretmek.

Ev hanımı olmak, daha da zordu.

Çamaşır, bulaşık, banyo ve ekmek

Tonton anneleri yıllarca yordu.

Lazımdı her eve gaz lambası, mum.

Akşamları herkes uyurdu, erken.

Sık sık ceryan gider, elimiz mahkûm.

Pazara Türk filmi izleyim derken.

Ahraz Hasan, mahallenin rengiydi.

Alaattin, Selahattin yakın arkadaş.

Kafası atarsa taşlar cengiydi.

Her yemekten sonra başlardı, savaş.

Çatallık dal arar, söğüt keserdik.

Serum, lastik, meşin olurdu sapan.

Çabucak barışır, kolay küserdik.

Belki buydu bizi, hep zinde tutan.

Kör Kemal, çerçilik yapar gezerdi.

Çöplük yoktu o dem küllükler vardı.

Alıçları ipliklere dizerdi.

Tüm eskiler en son mutlak yanardı.

Çöpte çivi, şişe arar toplardık.

Hurdacı mandalla bedel biçerdi.

Bakkal torbasına kitap kaplardık.

Yine de günler hep mutlu geçerdi.

Alıp oltaları, Mahir Batır’dan

Özün kenarına çukur kazardık.

Levrek, sazan, hamsi geçer hatırdan

Önce ortak olur, sonra bozardık.

Özün kıvrım yeri, yüzme bölgesi.

Samsun, Kıbrıs adı verir yüzerdik.

Serinletir bizi, söğüt gölgesi.

Suda yalınayak yürür, gezerdik.

Öz denen bu sakin ve yorgun dere,

Bahar geldiğinde kükrer, taşardı.

Götürdü Fatih’i bir meçhul yere,

Onu aramızdan bir gün kopardı.

Sonra da Gökhan’a otobüs çarptı.

O da aramızdan ayrıldı erken.

Hayat yolu bize oldukça sarptı.

Çok şey kaybetmişiz, büyüdük derken.

Mahi Karı, mezbahada çalışır,

Bağırsak getirip ipe asardı.

Tüm kediler, mahalleye alışır,

Bazen atak yapar evi basardı.

Çenede Kıymet ve Menşure Karı,

Koyulur sohbete analı, kızlı.

Tek dişi altındır, saçıysa sarı.

Kaşları rastıklı, eller kınalı.

Sakızdan, çıkartma kartlar dererdik.

Bitmez enerjiyle içten kaynardık.

İki kumalarda dut toplar, yerdik.

Kürt Osman’ın kapısında oynardık.

Naciye Abla’dan alırdık, sütü.

Bazen elma verir, dişler, soyardık.

Sucukçu Hasan’a çektirip eti,

Dolaba kavurma yapıp koyardık.

Sokağın başında kükrer, Bahtiyar.

Kırkardı saçları, Gâvurun Hilmi.

Kör olası Cengiz, kayıpmış arar.

Çeker gider, yarım bırakır filmi.

Mustafaa’dan alıp horozlu şeker,

Tüm çocuklar sıra olup yalardık.

Bir tek çomak bir de patlamış teker,

Yokuştan aşağı zevkle salardık.

İsmail, Osman, Bekir meslektaş.

At arabasına hep asılırdık.

Kamçıyı yiyince başlardı telaş,

Burusli olurduk, pek kasılırdık.

Bayram’ın yüzünde çil çil benekler,

Fahriye Ebe’miz, ebe herkese.

Tatlı konuşurken arada tekler,

Sahit çoğumuzda, o ilk nefese.

Cemalimiz vardı, namı deliydi.

Çoğu zaman içer, sarhoş gezerdi.

Tipik özelliği bir de keliydi.

Türkü söyler, bazen mâni düzerdi.

Sınıkçı İsmail, kırığa bakar,

Ilık su, sabunla ovar, bağlardı.

Oynamasın diye bir tülbent takar,

Doktorsuz, röntgensiz şifa sağlardı.

Sünnetçi Recepse doktor yarısı,

Kendini işine pek adamıştı.

Kaşla göz arası gider yarısı,

Bir nesli sadece o budamıştı.

Muhtarımız Eşref, onurlu biri.

Dürüst ve temizdi, ismiyle kaim.

Sevmez karakteri pasağı, kiri.

Bence insanlığa örnekti, daim.

Çoban Mıtış, tüm ilçenin çobanı.

Eşeğiyle bütünleşmiş karakter.

Mesleğinde erbap, bilir yabanı.

Kavruk çehresinde oluk açar, ter.

Hayriş, yüksek tahsil yaptı ve döndü.

Meşgul oldu sonra inekleriyle.

Sanki bir yerlerde talihi söndü.

Hapsoldu kümese, tünekleriyle.

Kırkyalan, adliye işine bakar.

Fahri şahitlikte, meşhur bayağı.

Müstecep, kafaya hep foter takar.

Lengeri, en başta kaplar sokağı.

Hatıramda yaşattığım izlerle,

Tanıştınız siz de dostlarım, artık.

Son dalgaya koşan mor denizlerle,

Kavgalı şairim, yelkeni yırtık.

Deli Kadir, beynin öksürdü ansız.

Hayalinde, bin siluet belirdi.

Hayata döndürdün çoğunu, cansız.

Sen destan yazarken kalem delirdi.