Anlatamaz

Geceyi yırt, dağıt gökyüzünde gülümseyen yıldızları.
Kopar martı kanadına aslı düşleri,
Dök ümitleri boğazın karanlık sularına.
Dünlerde bırak asılı kalsın mutluluklar.
Nasıl olsa;
Hüznü bilmeyen insan...
Acıyı anlatamaz.

Yak benden kalan ne varsa, hatırasına bakma.
Kör et gözlerimi senden gayrı göze değmesin.
Öldür sözcüklerimi,
Kır kalemimde yaşayan cümlelerimin boynunu.
Bir şiirin enkazına göm bedenimi.
Bil ki;
Gözü kurak olan adam...
Gözyaşını anlatamaz.

Bilmedin;
Güneş sendin, ayazlarımın gölgesinde ateş sen.
Kurumuş toprağıma bir damla rahmet,
Yapraklar dökmüş bahçeme bahar sendin.
Yalnızlığıma yoldaş, karanlıklarıma nur...
Hayatıma onur sendin.
Beni bilmeyen kalem;
Bendeki seni anlatamaz.

Aklım yenik düştü zikrime,
Adımlarım kimliksiz ve dilsiz.
Hiçbir müzik, hoş bir sada bırakmıyor gecenin sesizliğine
Ve,
Yorgun bir roman yaprağı gibi kopuyor hayat.
Yalnızlık hapishanesinde, tek kişilik hücrede.
Karanlık dinliyor acıyan günlerimi.
Omzunda yar eli olan;
Yalnızlığı anlatamaz...

Vakitsiz bir hayalin son durağında iniyorum.
Üstüm başım darmadağın.
Tebessümler kan damlatıyor dudaklarıma.
Avuçlarım sarı bir sonbahar sabahı.
Soluksuzum...!
Canan gözünde erimeyen adam,
Sevgi nedir anlatamaz...

Şimdi, ölüm çağırıyor ruhumdaki kalp atışını.
Göz kapaklarımda intihar dizeleri.
Geceyi ağlatıyor kalem,
Seni söylüyor her lisan.
Ve ben nefesimi kesiyorum.
Yaşamayı bilmeyen;
Ölümü anlatamaz...