Aşk Cephesi

bu gece ben gözyaşı döktükçe,
bulutlarda ağladı benimle.
kalbimde fırtınalar kopuyordu.
şu an gökyüzündekine benzemeyen cinsten.
yorgunum yıllara ben.
bir kuş misali kanat çırptım rüzgara karşı,
yüzdüm akıntıya karşı durmadan.
bu dünya bana inat döndükçe,
bende ona inat onunla dönüyorum.
içimdeki ben birileriyle,birşeylerle savaşıyor.
ruhum direniyor...yenilmemeye kararlı..
ama duygularım ağır yaralı.
bedenimse artık acı hissetmiyor.
bu gece sevmenin ne acı olduğunu daha iyi anlıyorum.
o kadar güçlü bir insanken aşka yeniliyorum.
ruhum bütün cepheleri altetmiş.
birtek aşka yenilmiş....
ama aşk; bu saçma tavırları,çektirdiği acıları yüzünden kaybediyormuş
askerlerini birer birer yitiriyormuş.
ya da öyle görünüyormuş.
çünkü aşk verdiği herbir şehidin ardından bir er daha kazanıyormuş.
insanları anlamıyorum.aşıkları anlamıyorum.
girdikleri aşk cephesinde şehit olacaklarını bile bile neden gidiyorlar ?
gerçekten aplat rütbesini kazanıp,
hepsi birer aptal aşık oluyorlar.
peki ben aşka karşı myıım ?
değilim..çünkü bende şehit düştüm..
ruhum başka cephelerde direnirken,
duygularım aşk cephesine yenik düştü.
bedenimse olanlardan habersiz.
ama biliyorum oda içten içe gizlice eriyor.
bitiyorum.yok oluyorum.parçalarım kül olmuş savuruyorum..
umutlarım çoktan yelken açmış gidiyor beni bırakıp.
yüreğim uzaktan izliyor.
bu harbin ne zaman biteceğini soruyor.
diyorlar ki;ruhlar ölmez sonsuzdur ve ruhlar var olduğu sürece
aşk da var olacak ve bu savaş hiç bitmeyecek.
ve bu dünyada aşk cephesi hergün yeni bir er kazanacak.
aptal rütbesini alıp,sonra bile bile kurşunların arasına dalıp şehit olacak.
aşk ne kadar şehit verirse versin hep kazanacak.
insanları kandıracak.
hepimiz iç dünyamızda meraklı meraklı koşan birer askeriz
ölmeye giden minik,saf,masum ve aptal askerler,aptal aşıklar yani.....