Aşk Ve Gerçek

Aydınlık fahişe olmuş
Karanlığın yatağında
Duygular dört bir tarafa dağılıp
Sessizliğe bürünmüşken dudakları mühürlü
Eller kan, gözler kırmızı
Diller lal olur dünyanın gamsızlığına

Hem sevgi hem de sevginin dengi olabilecek duygular
Olmuşken kahpeliğin esaretinde bir köle
Çıkamazlar asla saklandıkları o kuytu köşeden
Ölüm sessizliğinin payitahtı olan o köşeden

Bir tek varsa halen kadim zamandan geriye kalan
Ve hakikatiyle eşsiz bir huzur olacak o şah-ı duygu
Aşkın ta kendisidir, gerçekliğin mabedi
Zorluğa bile baş kaldırıp isyan edecek

Her şeye rağmen iplerinden kurtulup
İşte ben buradayım diyecek riyakar olan herkese
Sahte olan tüm duygulara
Kendi mabedinin kapılarını açıp
Diğer duyguların günahlarını çıkartacak her sene-i sevapta