Az İlerideki Geçmiş

Geride bıraktıklarımız
Bazen geride kalmayı reddeder!


Unutmadıklarımı hatırla

Nasıl boğduğumu boynumu
Ellerimle nasıl ertelediğimi bir yaşamı
Sonra
Saçılmasın diye satır aralarım ellerimi nasıl tırnakladığımı
Cümlelerin intikamını yalnız kendimden alabildiğimi
Sana olduğu halde
Siyahlığının karşısındaki korkumu
Ve güçsüzlüğümü

Dökülmesin diye iç sesim
Nasıl sessizleştiğimi

Bu şiire böyle devam edilemezdi!


Gitmeliydim, acıyı daha iyi anlatacak bir yere
Acının zamanla bir ilişkisi yoktu
Sadece tesadüf diye bir şey vardı
Zayıf noktalarımızdaki iğne sızıları
Zayıflığı kadar inceydi, tiz çığlığı

Kaldırımlar, gidişimdeki ayak izlerini taşımaktan yorgun
Yağmur ferahlatıyor sıkıntılı gecenin ertesi sabahlarını
Ve ahlarımı
Hatırlamayayım diye unuttuklarımı
Okumayayım diye sildiklerimi
Silemediklerimi
Ve sildiğimi bilmediklerini

Ne çok çoğalıyordu böyle anlatınca
Azaltmaya çalıştıklarım fazla geliyordu
Gizlediklerim daha belirgin
Gizlediğim için farkındalar
Ve gizlendiğim için
Böyle sessiz kapı zilleri

Yedi renge boyadığım hayaller
Pastel boya kokmuyor
Mürekkep kokuyor

Mürekkep kokusu hep ayrılık mektuplarını çağrıştırıyor
Hayalleri boyadığım kadar boyayamıyorum geçmişi
Karalanmıyorum da
'Geride' dediklerimiz bizimle birlikte ilerliyor
Bazen bizi de geçiyor bu yoklukta

Karalayamadıklarımın yerine duvarları boyuyordum
Bir de geceyi

Daha renkli şiirler yazılmalı
Güneşli bir günde
Karanlık anlatılmaz, anlatılmamalı kaybolmadan

Beyaz kâğıdın üzerinde biraz daha düşünüp
Zemini beyaz olmayan her şeye
Dokunulmalı

Susmalarımı toplasan
Bir 'git' eder mi?


Hayalimdeki resimde balonlar patlamıyor mesela
Yağmur rengini akıtmıyor hayallerin
Gözyaşları kadar
Sokaklar ıslanmıyor
İçimdekiler boynumdan geçip, taşmadıkça

Susmadan gidilmezdi
Boğdum boynumu
Ölmesin istedim içimdekiler
Resimler kadar yaşasın istedim

Yeniden başlasa ellerim bu şiir yazmaya
Tersten başlamak istiyorum her şeye
Hayallerle gerçeklerin yer değişmesini istiyorum
Ve bu defa gerçekten
Hatırlamadıklarını unutmak istiyorum

Şimdi kim dokunabilir boynumu boğan ellerime
Tutabilir mi katil hayaller geceyi
Yumuşakça ölümler düşlüyorum
Hayaller gibi hafif gelen
Gece olmak için biraz daha kaybolmak gerek

Tersten gidiyorum yaşamaya: ölüyorum
Yaşabilmek için en az bir azamı yok etmem gerek
Boynumu boğan ellerimden tutuyor kemiklerim
Kemiklerim sızlıyor
Gerçekler acıyor
Hayallerin umurunda değil sızlamak
Kuruluyorlar karanlıkta koltuğun üzerine
Film devam ediyor



On Dokuz Mart İki Bin On Dört 12 50