Ben Olsam Aşkı Böyle Yazmazdım

İçimde sana söyleyemediğim küfürler birikiyor.

Seni kusuyorum el değmemiş akşamlara.

Yanımdan gelip geçen 

herhangi bir suretten ibaret

aklımda kalan yüzün.

Bir eskiciye bırakıyorum 

yok pahasına 

sana dair hatıraları.

Sen bilmiyorsun.

Sayrı yalnızlığımda sürgün ünlemler.

Dağlanmış dilimde cümleler lâl.

Her sokaktan bir kez geçiyorum artık.

Dönüp dolaşıp kendime çarpıyorum

sana rastlamamak için.

Adresini sormuyorum seni tanıyanlardan.

Hiç yürümediğin yollarda kayboluyorum.

Gökyüzüne dokunmuyorum artık dalıp dalıp.

Yorgun güvercinler soluklanıyor omuzlarımda.

Sırılsıklam bir mevsim yapraklarını döküyor,

zaman soyunuyor içimde sancılarını.

Cebimde şiirler ıslanıyor,

kaybediyor yolunu avuçlarımda kırgın umutlar.

Hiç bilmediğin şehirlere karışıyorum.

Olmadığın kentlerde

sensiz daha bir kalabalıklaşıyorum.

Yarım bıraktığım bir şiirin omuzlarına 

dayıyorum başımı.

Böyle böyle iyileşiyorum.

Seni susarak…

Ben yaralarımı bırakıyorum 

düşlerimin zindanında.

Sen ise 

yine en acıyan yerimden vuruyorsun durmadan.

Ciğerlerim sökülüyor.

Kan tükürüyorum 

seni hatırlatan zamanların tam ortasına.

Adını “yaşamak” koyuyorum 

nefes alıp vermelerimin.

Bu şiirin her kelimesini sen yazdın aslında.

Tebrikler…

Ama ben olsam

aşkı böyle yazmazdım.

Ben ölsem 

bu kadar acımasız olamazdım.

Hiçbir cinayet aleti kullanmadan

seni öldürüyorum 

bir daha bir daha…

Kılım kıpırdamıyor.

Sonra

bulanık bir suya adını yazıyorum.

Damlalar tiksinerek siliyor ismini.

Toprak gibi

artık su da kabul etmiyor cesedini.

….

bkrçkmkistanbulmayıs