Bihakkın

Bir ağaç altı geç zaman
Oturup İstanbul’un  bir akşamına
Destur ile
O dilsiz sevgiliyle muhabbette
Müruru zaman keskin bir kül kokusu

Bıçkın kalbimizden ince bir sızı
Eksik varsaydık latif cismi âlinizi diyecek zan ile
Siyahın en derin yerinden pusatsız çıkıp
O hüzünlü sesinden
O deli anından mihriban deyesiye
Üşüdü alev üşüdüyse terennüm bile isteye

Şimdi sen de geç, verdiğin yeminden
İki eli kanda kendiyle kanlı bıçaklı
Bütün kuyularda tebrizli bir derya
Mevla arası bir ahde vefa 
Yıldızda akşam sefası

Kanat vurup destur ile kuşlar da geçsin üzerimizden kalksın helâllik
Tek kelam kalsa  geriye sizden bihakkın

Eyvallah olsun
Eyvallah