Bir Bulutun Çatlağından Sızan Yağmur

Bir düş(üş) benimkisi;

bulutun kenarından 

ilk damlanın yağış biçimi...

Ben en çok yağmura benzerim sevgilim;

belki çisenti,

belki sulusepken.

Sıkışıp kaldıkça yokluğun

yirmi dört yassı kemiğimde,

sevmek düşüştür buluttan toprağa.

Kokusunu alabiliyorsan yağmursundur

uyurken saç okşama gibi,

annem öğretmişti

ellerim henüz değmemişken tabuta!

Bir bulutun 

söz geçirmeyen yanıdır yağmur...

Bakma öyle yüzüme,

dikenine katlanmadan

soramazsın rengini bir güle!

Çölün tam da özlendiği yerim ben.

Kurumadığımı kanıtla

ıslanırsam, kendimi alamam senden!

Kanatsız bir kanamayım,

düşmeye mahkum doğurgan bulutundan.

Anlamalıyım bütün aşk şiirlerini,

tabulaştırmalıyım 

her melankolik nakaratı.

Neredesin dedikçe,

şahidim olsun istiyorum

gitme kal dediğim bu karanlık

ve revire dönmüş şehirde!

Okunsun istiyorum yine de

kuvvetle muhtemel okunmamış şiirleri,

çürümeden şairin kefeni...

Ben en çok yağmura benzerim sevgilim;

belki kırağı,

belki dolu.

Ve bütün kaçmaların 

toprağa düşen damla,

yanında olamasamda ıslanırım

kokunun toprağı yaran ne varsa!

Ellerin hani?

Kapatırsan avuçlarını

aralık tuttuğum kalbim üşür,

körolası günahlar pusuya yatar,

dualar beni anlamaz...

Yine de gizlerim seni;

narkoz gibi,

ki o vakit cennetim olur

vuslat ile hicran arası

bir dudağın hiç öpülmeyen yeri!