Bir Umut Şiiri

Uzun zamandan sonra
Sakin bir şekilde uyandı bu sabah mavi gök
Havada moral bozucu bir ağırlık var,
Çok soğuk...
Ama güneş bu soğuğa inat
Bulutların en tepesinde...

İlk defa bugün geç kalktım yatağımdan...

Kuşlar yine işbaşında,

Eskiden onlarla beraber ağlardım
Şimdi ise,

Onların şarkılarıyla uyandım...

Aydınlıktan nefret ederim...
Geceler benim dert ortağım olduğu için
Karanlığı daha çok severim...

Bu sabah
Ağaçların hepsi kollarını evime doğru uzatmış
Nerden biliyorlar güneşi sevmediğimi...

Güzelce bir elimi yüzümü yıkadım...
Gözlerimde hiç çapak yok
Demek ki dün gece hiç ağlamamışım...

Boğazım çok kuru,
Hemen mutfağa yöneldim
Kendime şöyle güzel bir kahve koyayım
Şaşırıyorum bir anda,
Bu sefer yürürken sendelemiyorum
Başım da ağrımıyor
Demek ki dün gece hiç içmemişim...

Kahvaltımı kendim hazırladım...
Çayı hiç sevmem ama
Eskiden hep çay demlerdim
Bu sefer demlemedim...
Neden bilmiyorum...

Ne bağırış çağırış var
Ne de gönül kıran kötü sözler
Hafiften esen rüzgar
Ve onun yüzüme vurduğu sessizlik
Demek ki dün gece kendi kendime konuşmuşum

Kendimi iyi hissediyorum...

Aynanın karşısına geçtim
Biraz uzamış sakalların ardındaki surat
Bu defa hiç yabancı değil
Ne kurumuş kan var
Ne de yara...
Bu adam benim galiba...
Demek ki dün gece kendimi hiç hırpalamamışım...

Hiç bir eksiklik hissetmiyorum sanki
Birileri hafızamı bavula koyup çöpe atmış gibi


Yatağımı toplarken farkettim...
Biri daha yatıyordu sanırım burda

Yok yok!

....

Ölümle yaşam arasında kaybolmuşum

Kalbimde ağrı hissetmiyorum...
Demek ki dün ayrılık sonrası

Umutla uyumuşum...