Bu Şiiri Sana Yorgun Bir Serçenin Kanadında Yazıyorum

gözlerimin kançanağına dudağını değdirdiğin vakit
ılıman iklimlerin surat eğmesine kulak asılmaz
denizler belki küfreder ardın sıra
belki canhıraş martı çığlıkları koşuşturur nefesleri kesilinceye kadar
üç beş şilebin sokak narası
korkutmasın pembeleşen masum gözyaşlarını
ben saçlarına toprak kokulu yağmurlar yağdırırım
şımarık bulutların koynunda uyutur
ay ışığı ile harmanlanmış masallar anlatırım
anne sütünü kıskandıran





sus ve yalnızca dinle




cemresine küs mevsimlerdeyiz
neden benim yanızca gözbebeklerim üşürken
yalın ayaklı çocukların saçlarının sarısını okşarsın
masum dağ yamaçlarında yüreğimi parçalayan garip bozlaklar
ve boynu bükük çoban ateşleri var
buz tutmuş bir kara sevdaya dayamışken sırtımı
senin ellerinle tütün sarar
teleğinden kan damlayan bütün kuşları senin için öksürtürüm







güneşi gördüğün gün
avazın çıktığı kadar bağırarak bana dair bir şiir oku
ki kulağıma üç kez ezanla ismimi fısıldadığına inanayım
ben tebessüm ederek ölmeyi çoktan unutmuşken
belki ürkek çocuklar gibi tavan arasına saklanırım
belki de annemin kokusuyla yeniden kundaklanırım







aşk bileylerken sol göğüs cebime sokuşturduğum
siyah beyaz resimlerde gizle kendini
üzüldüğün zaman senin gözlerinle ağlar
özlediğin vakit bir kıtayı diğer kıtaya bağlarım
farzet ki bu coğrafyada bütün mektuplar pulsuz ulaşır adreslerine
mutluluğun azar azar bölüşüldüğü
koğuşlarda ismimiz okunmasa da olur
denizler çok uzak olsada
yüz vermese de olur
iki yüzlü şımarık anka kuşları kaf dağının ardında








sen yine de üzülme




rüzgarlara tembihli bir çıkın kokun
ve ardı sıra dudağınla tükrüklenmiş şair kandıran buruşuk bir zarfın gelir
ben hala asırlar sonrasına tehir ettirdiğim biletin tarihini beklemekteyim
geç kalmış posta güvercinleri tren garlarına konmaz
geceler derin sohbetlere dalmışken sokak lambalarıyla
üşürse üşüsün ellerin
bazen öfkeleniyorum
akabinde yine seviyorum
bazen ise çok kızıyorum
bu şiiri sana yorgun bir serçenin kanadında yazıyorum