Bulutunu Affeden Yağmur

yine içimden sesleniyorum sana
duyman gereken tüm kelimeler söylendi çünkü
sana olan bu suskunluğum hep çığlık dilimde
her harf tepesinde kara bulutuyla geziyor buralarda
buralarda güneşli kelimeleri toprağa gömmüşler
anlıyorsun bu amaçsız kompozisyonlarımı değil mi
seni de benim gibi, aydınlığa hasret cümlelerde sevmişler


oysa ben güneşi özlüyorum gözlerinde
yankısını kaybeden bir kalbin tüm hücreleriyle
yankısını yangınında kül etmiş bir kalp ile
bazen sadece, yan yana geldiğinde anlamlanan kelimelerle
önce sesine alışıyorum
sonra sessizliğine köle ediyorsun
önce gözlerine alışıyorum
sonrası hep karanlık
hep bulutlu
hep tanıdık


geceyi böylesine saklaman saçlarına, neden
onulmaz bir yağmurun sol cephesinde parmaklarım
ayıklayamıyorum hecelerden, gözlerinin bebeğini
neden sustuğumu sen anlat şiirlere
gece gündüz dolaşırken dilimde mavi
böyle karanlıkları neden yazdığımı sen anlat
insan nerede kaybeder güneşini
ve eşini ellerinin
sen şiirlere yalnızca kendini anlat


öznesiz bir cümlenin sözdeliğinde
tüm yan anlamlarını gerçeğine değişmiş bir yalan, unutmak
sensiz bir cümleyi sevemiyorum, sessiz cümleleri sevdiğim kadar
dağınığım kendi içimde
toplayamıyorum
dokunaklı göz yaşları bırakıyorum, bende bıraktıklarına
fakat okunaklı değil
belki de bilmediğimiz bir dil, hatırlamak da...


yine içimden sesleniyorum sana
biri daha soruyor bir yara daha kanıyor acımasızca
avuçlarımı tekmeleyen bu bulut, doğacak büyüyecek ve ölecek mi
yağmurunu bırakacak mı sesimin baharına
yanıma kâr kalacak mı ilham diye gönderdiğin çocuk sevincin
yine içimden sesleniyorum sana
yine duyma


maviyi seviyorum ben sende
şairin o meşhur şiirinde göğe bakarken
ansızın geliyor bahar ellerine, ellerini seviyorum
gözlerin dökülüyor ummadığım bir anda şiirlerime
sen kendini şiirlere anlatırken uyuyakalıyorsun
üstünü örtüyor, bulutunu affetmiş bir yağmur
sonra hikayene alışıyorum
öncesi hep buruk
hep sessiz
hep çocukluk...