Caddelerde Burgular

Bir burgu demirden, soğuk.
En üstten aşağıya doğru kayar.
Pencerelerde ışığın arkasında
Karaltı gölgeler.
Gökyüzünde uçak, küçücük ışıkları yanıp sönen
Şimşek çakar, ışığı görünür sadece
Kayar burgudan aşağı.
Bir kadın çığlığı,
Dedikodu; kolu kesilmiş,
Boynu kesilmiş...
Karanlıkta çığlığı.
Sokaklara demir balkondan bakar
İnsanlar...
Bir adam çökmüş
Yere, yalnız, göz ucuyla keser caddeyi.
Bir başkası sigarandan ister,
Verme; bağırır alabildiğince,
Basar çığlığını gösterir usturasını;
Nerdeyim ben nerde,
Ne oldu sokaklara...
Sokaklar niye yalnız, mutsuz,
Niye çığlıklarla dolu
Nerde, tebessümler;
Taksilerde sopalar,
Şoförler sinirli...
Bakkallar da tezgah altında silahlar.
Nerdeyim ben nerde.
Burgudan kayıyorum aşağıya,
İstanbul ne oldu sana,
Taksiminden, bir başka,
Bir başka ucuna siyah karanlık.
Bu kaos bu karmaşa,
Burgudan kayarken aşağıya,
Nerde lunaparklardaki eğlence,
Lunaparklar bile dehşet seslerinde artık.
Eğlence maskelerde.
Gölgeler dolu her yer.
Pencerelerin arkasındaki
Kara gölge, hangi
Gölgenin, hangi türü,
Çığlıklar her yerde...
Kulakların kaldırmaz
Beynin kaldırmaz
Çoğalır gölgeler.
Bitmez çığlıklar.
Kayarsın burgudan aşağıya,
Kayarsın yalnız.
Senin gibi
Kayan başka burgulardaki insanlara da bakarsın,
Bakarsın.
Burgulardan kayıp dökülenler tek tek.
Bitince burgudan kaymalar,
Senin kayman, onun kayması, benim kaymam..
Ne olacak, sen ne olacaksın, o ne olacak...
Ben ne olacağım...
Gölgeler ve çığlıklar.
Caddelerde uzun uzun burgular.
Tepesinden aşağıya kayanlar,
Kayanlar.
İstanbul sana ne oldu,
Nerdeyim ben nerde.
Sana ne oldu İstanbul.
Sokaklar sana ne oldu.
Ne oldu...
12 Temmuz 2009
Gülten Ağrıtmış