Çam Fırtınası

üç köpek ulur dağa doğru
söker gibi toprağa gömülü çamları
kar dökülür saçlarımdan ağır ağır
devrik çamların ağıtlarını yıkar gibi

bir çam fırtınası başlar havada
dağıtır saçlarımı,
yürek hoplatan kuşlar konar dalıma
donar kalırım,
uçmasınlar diye öylece havada
çığlık çığlığa şarkılarla
yüreğimde akisler yaparım

söyleyemem aşkımı,
kuşa, toprağa, bahara
ateşler dökülür başımdan aşağı usulca
kışlardan donan hasretimi yakar gibi

bir çam alfabesinde yazar
el ele yaşamanın ayrıcalığı
sert iklimlere aldırmadan
yanyana olmanın sıcaklığı

yeşilliğine asarım umut kandillerini
fırtınalardan alırım kırılan d/allarımı
üç köpek ulur dağın zirvelerinde
aldırmadan aşkımı toplarım, eteklerinde

yerlere dökülen taneler kadar saftı oysa aşkım
aşka yabancı ayaklar iklimine uğramasaydı eğer
ben kar beyazlığında ölümüne bekleyecektim
güneş vaktinden evvel doğmasaydı...

her çam fırtınasında,
sökülürüm yerimden
gövdem sarsılmaz yine de sensizlikten
bir kök bulurum nasıl olsa toprağa bağlanmak için
yerinden koparılmak, alıştığım rutinlerden

üç köpek kudurur öfkemden
aşk dökülür son defa bileğimden
kanarım beyazlar içinde, sen s/üzülürsün derinden
aşkın şiddetinden, yerlere sığmaz olur öfkem
göğe adını yazarım kırmızı renkten

son defa hıçkırırım, ahımdan
sana sunamadığım yalnızlığımdan
aşındırırım hiç durmadan göğün kapısını
bir kuş olup uçarım, köpekler gündüze ulumadan

ben hep gece kalırım
sen yeni güne doğarsın
ben hep yal/varırım
sen öylesine kovarsın

ben de sevdim ama...
diyen sesini
duyar gibiyim
çamların arasında
yaralı bir kuşu
sarar gibisin

belki de..
ben seni dışında aradım
sen ise;
gizle-n-mek için beni içine hapsettin

kimbilir!
fırtınalardan önce de
sen hep böyleydin

kuşların başı döner rüzgarla, çamın d/allarında
son bestenin, son sözlerine ağlar gibi